“ปี 555 หนี้ข้าต้องจบ....!!!!!

ปี 554 น้ำพัดกระทู้ตกทะเลไปแล้ว ไปหามั่วกับชาวบ้านไปทั่ว จนบางคนรำคาญแล้ว..

เปิดใหม่ซะที กับจะได้รายงานสถานะให้เพื่อนพ้องรับทราบ กับจะได้เป็นกำลังใจให้น้องใหม่ ที่เพิ่งถึงเวลาจะได้หลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์ เมื่อได้มาเจอพวกเราที่นี่...

ผมเอง..ก็แทบจะเหมือนกับทุกๆท่าน ปัญหาเกิดเพราะ” เราชอบแก้หน้า มากกว่าแก้ไข
”(วาทะ “คุณแก้วจ๋า”)ที่โดนใจมากๆ
คำว่า”เครดิต”มันคือ หลุมพรางที่ทำให้พวกเราต้องทนทุกข์อยู่กับหนี้สิน ที่พอกพูนขึ้นเรื่อยๆ จนถึงที่สุดเราก็หมดทางที่จะรับมือกับมัน พวกที่มีทางออกก็รอดไป...แต่ส่วนหนึ่งก็ไม่มีหนทางต้องหนี ..ไปอ่าน กระทู้”คุณนายตกสวรรค์ฯ”ของคุณแก้วจ๋า จะเห็นภาพรวมที่ชัดเจนมาก
ในกรณีของผม หนี้ทั้งหมด เป็นของภรรยา ผมไม่เคยมี เธอเป็นคนจัดการเรื่องเงินทั้งหมด.
.มีบัตรใช้มาสิบกว่าปี
ก็ประมาณไม่ถูกว่าเสียดอกเบี้ยกับ ค่าธรรมเนียมไปเท่าไหร่ ก็ใช้ไปกับค่าใช้จ่ายในครอบครัว
ลงทุนไม่ได้ผลตอบแทนบ้าง ก็สะสมพอกพูนเรื่อยมา แต่ ปัญหาเกิดเนื่องจากเธอปิดบังปัญหาไว้คนเดียว
จนมันลุกลามใหญ่โต จนถึงขั้นที่เธอต้องยอมรับว่า หายนะกำลังจะมาสู่ครอบครัวแล้ว

จึงได้สารภาพให้ฟังทั้งน้ำตา เป็นของขวัญวันเกิด ปีที่ผ่านมา (มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ได้พูดประชดอะไร..ตรงนี้) ผมเองรู้สึกสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าเธอกำลังมีปัญหาการเงิน...เพราะ เมื่อผมมีเงินเหลือ
จากขายของ เธอไม่ปฏิเสธ เมื่อผมหยิบยื่นให้ ชักแปลกๆ

เพราะเธอต้องหมุนเงิน กดบัตรโน้นมาจ่ายบัตรนี้วุ่นวายทุกเดือน ค่าธรรมเนียมก็รับประทานทุกครั้ง...
จึงไม่ต้องสงสัยเลย ว่าทำไมหนี้ไม่ลด มีแต่เพิ่มทุกเดือน ก็ดอกนะซิครับ “ขั้นต่ำ”
คือดัชนี ตัวหนึ่งที่บ่งบอกว่าคุณกำลังจะตกลงเหวแห่งหายนะแล้ว

เมื่อได้ฟังผมก็กอดเธอ ปลอบไปว่า “ไม่เป็นไร ดีแล้วจ้ะที่บอก “จะได้ช่วยกันแก้ไข แรกๆก็คิดว่าจะ”รวมหนี้”ส่วนใหญ่ เราๆ จะคิดกันได้แค่นี้ .....เมื่อมาถึงตรงนี้ เธอเหมือนจะมีทางเลือกไว้ลางๆแล้ว
คือ “ศูนย์ประสานงา(น)ลูกหนี้แห่งชาติ” ที่เธอได้ข้อมูลมานานแล้ว และได้หาข้อมูลคร่าวๆมาแล้ว
และแล้ววันนึง 14 มีนา 54 เราก็คั้นด้นไปที่ศูนย์บ้าๆนั่น ที่ถ.พระราม๙ ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในป่า
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จริงๆแล้ว ไม่อยากเอามาเล่าซ้ำ ให้ช้ำใจตัวเอง ผมมีหลักฐานใบเสร็จพร้อม
เมื่อไปถึง..สภาพเหมือนออฟฟิศเล็กๆ เราเข้าไปให้นักวิเคราะห์หนี้ ประเมินหนี้
จากหลักฐานที่ไปขอบูโรฯมาเช้าวันนั้น..

.ทางท่านนักวิเคราะห์ก็ทำท่าคิดเลขเขียนโน่นนี่ ดูค่าใช้จ่าย แนะนำว่าต้องทำหนังสือถึงเจ้าหนี้ทุกราย ขอผ่อนผัน เล่มละ สองร้อย ๑๔ ราย ๒,๘๐๐ บาท

รอสองอาทิตย์ ก็เงียบ..จนเดือนก็เงียบ ตอนนี้ เอาไปซื้อข้าวกินหมดแล้ว ผมเอง ระหว่างนั้นก็เข้าเว็บของศูนย์บ้าๆที่ว่านั่น โอ้โฮ....มันนิ่งสนิทมาสองปีแล้ว โทรไปสอบถาม ก็ว่ากำลังเสนอคุณหญิงขอปรับปรุงอยู่..แม่จ้าว...!!!

มิน่า ...”มึงไม่ใช่แค่ต้มกูจนสุกนะเนี่ย..มึงตุ๋นกูจนเปื่อยเลยแหละ...ไอ้..”
ต้องตั้งชื่อให้มันใหม่ว่า.”ศูนย์ซ้ำเติมลูกหนี้..ฯ.”

ก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยเข้าเว็บฯ....ไม่ค่อยสนใจ มีแต่ข่าวลบๆ....

เอาวะ...มาหัดตอนแก่..พิมพ์ดีดก็ไม่เก่ง ต้องรื้อฟื้นใหม่
ผมก็หน้าด้านเข้าบอร์ดมันอยู่พักนึง...แบบโง่ๆ จนบังเอิญได้ลิ้งก์มาที่นี่..

..ประตูสวรรค์ เปิดแล้วโว้ย...!!!

แม่ง....โลดโผนสุดๆ...กว่าจะหลุดเข้ามาได้ ถึงเดี๋ยวนี้..ผมเองก็ยังไม่”เฉ่ง...บัญชี”กับพวกนั้น..
ก็คิดว่า ทำทานไปซะ จริงๆแล้วจะเอาเรื่องก็ได้นะ...

เมื่อได้เข้ามาที่นี่...หลังจากหยุดจ่ายมาได้เดือนนึง....17 เมษา 54 ผมได้ไปหาคุณอาที่สวนลุม ฯ
ได้พบ อาประพัฒน์ และคุณแก้วจ๋า ราวสามโมงกว่า ๆ คุยกันพักนึง ก็แยกย้ายกันกลับ

ที่นั่นเจอคุณ M Playboy อยู่ด้วย
(หายหน้าไปนานแล้ว ..คงผิดหวังอะไรซักอย่าง..กับที่นี่...ผมเดาเอาน่ะ)

นั่นก็คือ จุดเริ่มต้นของผม ในฐานะ “นอมินี”ใน “ปฏิบัติการการปลดหนี้” 13 บัตร 800,000 บาท...
แต่เดิมที..เธอคาดไว้ว่าจะใช้เวลาสาม ถึงห้าปี ในการเคลียร์หนี้ แบบยาวๆ แบบรวมหนี้ หรือขอความกรุณาจากเจ้าหนี้
แบบที่ทางศูนย์(สูญ)บ้าๆนั่นแนะนำ...

แต่...... มาถึงวันนี้ 20 มกราคม 555... หลังจากหยุดจ่าย....มีนา 54 (เพราะได้มาเจอที่นี่...)
ผมปิดไปได้แล้ว 7 รายการ มูลหนี้รวม ราว 450,000 จ่ายไป 270,000 ส่วนลดเฉลี่ย 40%(จากยอดหยุด)
คือผมจะตั้งเป้าไว้ให้เธอเจรจา กลางๆ พอฟังได้ 30% อัพ...เงินมี..จ่าย...จบ...รายไหนคุยดี จ่ายก่อน
แต่เรื่องนึงที่ไม่ห่วงคือเธอเป็นนักพูด ประสานงานอยู่แล้ว เผชิญความกดดันได้สูง ก็ดูจะง่ายเข้า
กับการรับโทรศัพท์

คุณ..เธอ..คนไหนพูดไม่รู้เรื่องก็บอกให้ไปหาคนอื่นมาคุย คุยแบบที่ว่าทำได้...ไม่ใช่ให้ฝันเอา...
จะได้ไม่ต้องเสียอารมณ์กันทั้งสองฝ่ายให้จักรวาลสั่นสะเทือนเปล่าๆ เพราะแรงโกรธ...
จริงๆถ้าคุยกันดีๆ..อะไรมันก็จะง่ายเข้า ..แต่พวกทวงนิยมข่มขู่ คงสำเร็จมาเยอะ..กับพวกขวัญอ่อน...เลยชอบ

แล้วจะมาต่อในรายละเอียด...ตอนต่อไป...

เอาต่อๆๆๆๆ

เมื่อมาถึงตรงนี้ เธอเหมือนจะมีทางเลือกไว้ลางๆแล้ว
คือ “ศูนย์ประสานงา(น)ลูกหนี้แห่งชาติ ” ที่เธอได้ข้อมูลมานานแล้ว และได้หาข้อมูลคร่าวๆมาแล้ว
และแล้ววันนึง 14 มีนา 54 เราก็คั้นด้นไปที่ศูนย์บ้าๆนั่น ที่ถ.พระราม๙ ซึ่งอยู่ลึกเข้าไปในป่า
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จริงๆแล้ว ไม่อยากเอามาเล่าซ้ำ ให้ช้ำใจตัวเอง ผมมีหลักฐานใบเสร็จพร้อม
เมื่อไปถึง..สภาพเหมือนออฟฟิศเล็กๆ เราเข้าไปให้นักวิเคราะห์หนี้ ประเมินหนี้
จากหลักฐานที่ไปขอบูโรฯมาเช้าวันนั้น..

อย่าไปคิดมากครับ พี่เหนอ
มันเป็นเรื่องเก่า ที่ทางชมรมฯเราทราบกันมานานแล้ว

www.consumerthai.org/debt/index.php?option=com_fireboard&Itemid=10&func=view&catid=2&id=44131

www.consumerthai.org/debt/index.php?option=com_fireboard&Itemid=10&func=view&catid=2&id=18575

www.consumerthai.org/debt/index.php?option=com_fireboard&Itemid=10&func=view&catid=2&id=16283

ขอบคุณท่านประธานครับ...

บังเอิญมันต้องท้าวความพาดพิงน่ะครับ...ไม่ซีเรียสอะไร

โดนโกงแชร์หมื่นกว่าผมยังเฉยๆเลย เออ..!!เอาไป..ให้เจริญๆนะ...สาธุ""

คงไปเอาของเค้ามาเยอะ(แต่แม่ม..ไม่หมดซักที..เนี่ยซิ...เจ้ากรรม...)

ให้ไวเลยลุง...อย่าช้า...เค้ารออ่านอยู่...เบื่อคนแก่...

จะมีกระทู้ของตัวเองแล้วเว้ย......เห็นปะ..น้องๆ..ให้กำลังใจกันตรึมเลย

เฮีย...
ตอนแรกๆ บัวกลัวเฮียมาก เพราะบัวมีโจทก์ในเว็บเยอะ
ความที่ช่างพูด ช่างคุย เป็นมิตรกับคนง่าย หน้าบานเป็นจานเชิง หัวเราะก็เก่ง
พอเฮียเข้ามาพูดมาคุยแบบ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ขวัญหนีดีฝ่อ จนมาตอนหลังสอบถามจากคุณแก้วจ๋า ว่าเฮียมีตัวตนจริง และเป็นลูกหนี้ที่มาสวนลุม เลยค่อยๆเบาใจ
คุยกันเรื่องหนังจีน และแชร์ความคิดเรื่องต่างๆร่วมกัน จนบัดนี้
เราทุกข์ใจเรื่องหนี้มามาก พอได้ห้องเรื่องเล่าชาวหนี้ เป็นที่ระบาย สรวลเสเฮฮา ก็ผ่อนคลายไปได้เยอะ
แซวกันไป แซวกันมา ถ้าเป็นเว็บอื่น มันคงด่าเรายับเยิน
เป็นหนี้ยังเสือก "สะเออะ" มีฟามสุข...

บัวชอบครอบครัวของเฮีย รู้ใจกันและกัน เป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งคู่ทุกข์คู่ยาก เป็นเหมือนเพื่อน เมีย ผัว พี่ชาย น้องสาว ลูกๆก็น่ารัก เจ๊พิกุลเอง ก็น่ารัก คล่องแคล่วว่องไว งานบ้านงานเรื่อนไม่บกพร่อง
เห็นแล้วรู้ถึงความสมานฉันท์ ความผูกพันระหว่างกันและกัน
หนี้เรายังมี แต่ขอให้เรารู้จักจัดการชีวิตได้อย่างเป็นสุข เข้าใจกันและกัน ปัญหาที่เหลือเราพร้อมจะจับมือไปด้วยกันได้
รู้จักใช้ชีวิต มีสติในการแก้ปัญหา...มีความสุขแม้ยังเป็นหนี้...
นี่คือสิ่งที่ชมรมฯ ดีใจ ที่เรายืนหยัดเพื่อคนอื่นๆ

และที่สุด กอบัวดีใจที่ได้รู้จักครอบครัวของเฮีย...โชคดีหมดหนี้ปี 55 นะคะ

ขอต้อนรับ "กระทู้ที่สมาชิกรอคอย" ถึงแม้ว่าเป้จะมีหนี้พอๆ กับพี่เหนอแต่เป้ก็ปิดได้ไม่เก่งเท่าพี่

ดังนั้นข้าน้อยจึงขอคาระวะศิษย์พี่ ขอให้ศิษย์พี่ปิดหนี้ให้ได้หมดในปี 2555 ตามที่หวังไว้

(จะได้มาช่วยน้องปิดบ้างค่ะ คริ คริ)

แวะเวียนมาอวยพรตรุษจีนให้พี่เหนอ...อาเฮียที่น่ารักของน้อง ๆ

เป้ขอให้พี่เหนอมีความสุขมากๆ ค้าขายเจริญรุ่งเรือง นับเงินนับทองไม่ทัน

เงินทองไหลมา เทมา...เข้ากระเป๋าท่านพี่ อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยเด้อ !!!

ขอขอบคุณทุกท่าน..ที่ให้ความร่วมมือด้วยดี..555

เข้ามาให้กำลังใจกัน...เป็นห่วงเพื่อนทุกคน...เงียบหายกันไปมาก

หลายคนอาจรู้สึกหมั่นไส้ว่าผม"เว่อร์"ไปบ้าง ก็ขออย่าให้ถือสากันเลยนะ..

มันโม้รึเปล่า...?เป็นหนี้ประสาอะไรของมัน...เห็นคิกคักๆ..หน้าระรื่นอยู่....

ก็อยากกล่าวซ้ำอีกทีว่า....มันคิดได้..เรามีความสุขมากขึ้น เมื่อได้หยุดฯ....

เงิน"ขั้นต่ำของ แปดแสน" มันเท่าไหร่.. ทุกคนคงพอคิดออกนะ....

อีกประการ...อย่างที่บอก..ผมเป็น"นอมินี"เลยไม่ทุกข์ร้อนเท่าไหร่..ก็ว่าไำด้

ส่วนเจ้าตัว..หลังจากที่ได้แจ้งความให้ทราบก็"โล่ง"...แฮปปี้...ส่วนพวกที่ทำงานก็ตกใจ

เฮ้ย...จริงเหรอ?ใม่ติดคุกเหรอ?พากันงุนงง..เชื่อกึ่่งไม่เชื่อ..ว่าเธอจะเป็นหนี้จนจ่ายไม่ไหว

เพราะ"เครดิตดี"มาตลอด...แต่ที่ผ่านมา..ก็ได้แนะให้เพื่อนที่ทำงานปิดหนี่ไปได้แล้วหนึ่งราย...

ที่จริงเพื่อนๆยังเป็นหนี้กันอีกหลายคน...แต่ใจยังไม่ถึง..ไฟยังลามไม่ถึงหาง....

พอเรื่มหยุด...ก็เก็บเงิน...."สองหมื่น"ที่เคยละลายไปทุกเดือน...กลายมาเป็น "เงินเก็บ"

เอาไว้รอใช้หนี้..ที่เคย"ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันหมด"ทำให้มาถึงวันนี้ได้....

มาถึงตรงนี้...ก็อดมิได้..ที่จะต้องกล่าวว่า"ขอขอบคุณ ชมรมฯ และบูรพาจารย์ทุกท่าน

ที่มิอาจกล่าวถึงได้จนครบถ้วน...

."ขอคารวะ...เป็นอย่างยิ่ง...ด้วยความจริงใจ...!!!!"

แวะเอากำลังใจมาให้ 2,000 กระบุง...

มาเจิมรออ่านด้วยครับ

ชอบมากเลยค่ะ เรื่องของพี่ทำให้หนูมีกำลังใจขึ้นเยอะ เดียร์จะเอาเป็นแบบอย่างค่ะ

สู้ สู้ ค่ะ

ขอบใจจ้า..น้องหยัด...มัวแต่ยุ่งกับธุรกิจหัวใจเหรอ..?หูฝาดเปล่า?ไม่ค่อยเห็นเลย..


@คุณ อังฯ..เป็นไงบ้างหลังการผ่าตัด ? ไปมาไหวนะ..? คิดถึงอยู่..


@...คุณ พีจัง....ขอบคุณครับที่มาทักทาย...เคยอ่าน..ติดตามคุณมานานแล้ว.

ผมถือเป็นอาจารย์คนหนึ่งเลย ขอขอบคุณมากๆ ที่สละเวลากลับเข้ามาช่วยรุ่นน้องๆ อีกครั้ง

ในยามที่พวกเราต้องการกำลังใจ ความเอื้อเฟื้อ..

ผมอยากเห็น ชมรมเราเปี่ยมพลัง แข็งแกร่ง เช่นในอดีต.....


ตอบหนูเดียร์...

ยินดีจ้ะ.....ดีใจที่มันเป็นประโยชน์ต่อน้องๆทุกท่าน ไม่ว่าเก่าหรือใหม่....ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยกันนะจ๊ะ....

ขอบอกว่า....ได้มาที่นี่..โชคดี...รอดทุกราย..ถ้าตั้งใจ..มุ่งมั่น..อดทน...


@Anakin….

Star war มีกี่ภาค? คุณจะให้ผมเล่าม้วนเดียวจบได้ไงล่ะ....อีกทั้งเรื่องราวมันเพิ่งมาได้แค่ครึ่งนิดๆ

เอาแบบละครช่องเจ็ดเลย....โม้เข้า...ผมพิมพ์ไม่ได้ดั่งใจตัวเองด้วยแหละ..ถ้าเป็นคุณบัว คงม้วนเดียวจบ

เพราะเธอพิมพ์เร็วมากๆ

และ..รบกวนช่วยใส่ “หัวใจสีแดง” หน้ากระทู้ให้หน่อยนะ

ผมลืมใส่ ยกเลิกไม่ทันตอนแรก สั่งโพสไปแล้ว Thank you!!

@คุณ อังฯ..เป็นไงบ้างหลังการผ่าตัด ? ไปมาไหวนะ..? คิดถึงอยู่..



อังก็คิดถึงน้าเหนอเหมือนกันคะ หลังผ่าตัดก็เดินได้แล้วคะ แต่เดินช้าลง วิ่งยังไม่ได้ คงใช้เวลาอีกสักระยะในการเดินให้กลับไปใกล้เคียงอย่างเดิม และต้องไปกระตุ้นด้วยไฟฟ้าวันเว้นวันพร้อมทั้งกายภาพบำบัดควบคู่ไปด้วย

devil angel เขียน: ขอบใจจ้า..น้องหยัด
@คุณ อังฯ..
.คุณ พีจัง.
ตอบหนูเดียร์...

แล้วหนูเป้...หายปายหนายยยยยยยยยยยยย......

@Anakin ….

ท่านพี่ เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วจังค่ะ นึกถึงวันที่พี่ท่านพาครอบครัว
น่ารักๆๆ ลี้ภัยมาที่บ้านไทย ที่พักคนเป็นหนี้ (สำนักงานปลดทุกข์
ชั่วคราว) พร้อมกับตำราวิเคราะห์หนี้จากศูนย์ซ้ำเติมลูกหนี้

จนมาวันนี้ท่านพี่ฟันไปแล้วตั้ง 7 เจ้าหนี้ ข้าน้อย ขอคารวะท่านพี่
วิชากระชากส่วนลดเจ้าหนี้ของท่านไม่เบาเลยนะค่ะ

แต่เมื่อไรท่านจะมาร่ายบทเรียนของท่านต่อไปค่ะ แล้วท่านจะ
เปลี่ยนโฉมท่านได้หรือยัง เบื่อรูปพื้นๆๆ จังค่ะ รออยู่รู้ไหม